Ο Ετόρε Σότσας (Ettore Sottsass, 14 Σεπτεμβρίου 1917 στο Ίνσμπρουκ - 31 Δεκεμβρίου 2007) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς βιομηχανικούς σχεδιαστές του 20ού αιώνα. Αρχικά ένας αρχιτέκτονας ο Σότσας έγινε σχεδιαστικός σύμβουλος για την Olivetti, αργότερα ίδρυσε την Ομάδα Μέμφις.
Ιταλός, γεννημένος το 1917 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του συνδέθηκε φιλικά με τον Luigi Spazzapan, μεγαλύτερο κατά 30 χρόνια, ο οποίος ήταν ένα είδος δασκάλου γι' αυτόν. Με τον Spazzapan o Σόττσας μαθαίνει ζωγραφική, ανακαλύπτει και εξασκεί μια τέχνη εξπρεσιονιστική.
Στο Studio Alchimia του δίνεται η δυνατότητα να επανέλθει στο χώρο του design, κάνοντας μάλιστα χρήση αυτού ως μέσου άσκησης κριτικής επί της πολιτικής, μια προσέγγιση την οποία βελτιστοποίησε με την πάροδο του χρόνου, καταλήγοντας στο σημείο ζενίθ, αυτό της δημιουργίας του Memphis Group το 1981. Από το 1980 λειτουργεί η εταιρεία του, Sottsass Associati, η οποία ειδικεύεται στο βιομηχανικό σχεδιασμό.
Η ομάδα του κινήματος Memphis αποτελούνταν από αρχιτέκτονες και σχεδιαστών επίπλου, υαλικών, πορσελάνης και βιομηχανικών προϊόντων. Σχεδίαζαν προϊόντα με έναν τελείως νέο τρόπο και με συνδυασμούς υλικών, που στη δεκαετία του ΄80 θα προκαλέσουν μια αλλαγή στον τομέα του σχεδιασμού και όχι μόνο. Το Memphis προκάλεσε αντιδράσεις στους θεωρητικούς της τέχνης και του σχεδιασμού. Κάτω από την επιρροή αυτής της ομάδας ξεκόλλησε ο σχεδιασμός του ΄80 από τις απαράβατες αρχές του λειτουργισμού, της εργονομίας, της τάχα κοινωνικής ευθύνης και της ιδέας της διαχρονικότητας. Οι σωστές θεωρίες και ιδέες του Μπάουχαους, 30 χρόνια μετά, μύριζαν πλέον κατάντια και αποσύνθεση επειδή δεν είχαν εξελιχτεί παραπέρα μαζί με τις κοινωνικές αλλαγές.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι τώρα εμφανίζεται μια κραυγαλέα πολυχρωμία που εξέπληττε τον κόσμο με μια αντιπαράθεση περίεργων υλικών και ερεθιστικών επιφανειών. Η πειραματική διάθεση των σχεδιαστών εκφραζόταν άμεσα. Το Memphis Group αποτέλεσε την έξαρση των συναισθημάτων, το κίνημα του παραλόγου, του αφηρημένου και της τρέλας. Διακρινόταν από πειραματισμό πάνω στην αισθητική και την έκφραση, με κυρίαρχη τη φαντασία και την γενική άρνηση.
Τα έπιπλα και αντικείμενα MEMPHIS παράγονται και σήμερα και εκπροσωπούνται από το DESIGN PLAZA. Το παράδοξο είναι οτι ενώ υπάρχει ο κανονικός Τιμοκατάλογος (δεν είναι βέβαια φθηνά γιατί είναι χειροποίητα) τα ίδια έργα εκποιούνται σε διεθνείς πλειστηριασμούς σε πολλαπλάσειες τιμές ως καταξιωμένα έργα Τέχνης. Στον πρόσφατο πλειστηριασμό των Sotheby's η Συλλογή του David Bowie επέτυχε τιμές κατά μέσον όρο έξη φορές μεγαλύτερες του Τιμοκαταλόγου!
Bauhaus Classics
Η σχολή του Bauhaus ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της δεκαετίας του 1920, ήταν η σχόλη που ονομαζόταν « Das Staatliche Bauhaus », η οποία δημιουργήθηκε το 1919 από τον Walter Gropius με τη συγχώνευση των σχολών καλών τεχνών και εφαρμοσμένων τεχνών, στη Βαιμάρη. Ο Gropius πίστευε στην ανάγκη ενότητας μεταξύ της αρχιτεκτονικής, των καλών τεχνών και των εφαρμοσμένων τεχνών. Το καινούριο στοιχείο στο πρόγραμμα του Gropius ήταν η άποψη πως ο αρχιτέκτονας, ο ζωγράφος ή ο γλύπτης, δεν θα πρέπει απλά να συνεργάζεται με τους ειδικευμένους τεχνίτες αλλά, πριν από όλα, να είναι και ο ίδιος ένας τέτοιος τεχνίτης. Η ιδέα της μάθησης μέσα από την πράξη, της ανάπτυξης μιας αισθητικής στη βάση ολοκληρωμένων τεχνικών ικανοτήτων, ήταν πραγματικά επαναστατική.
Η πρώτη διακήρυξη της σχόλης δήλωνε ότι: «Αρχιτέκτονες, ζωγράφοι, και γλύπτες πρέπει να αναγνωρίσουν τον σύνθετο χαρακτήρα του κτιρίου ως μια αυτοδύναμη ενότητα... Η τέχνη δεν είναι "επάγγελμα". Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης είναι ένας τεχνίτης με αυξημένη γνώση της αισθητικής. Μαζί μπορούν να συλλάβουν και να υλοποιήσουν το νέο κτίριο του μέλλοντος, που θα αγκαλιάζει την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική, και τη ζωγραφική σε μια αδιάσπαστη ενότητα, και μια μέρα θα υψώσει από τα χέρια ενός εκατομμυρίου εργατών στον ουρανό, σαν το κρυστάλλινο σύμβολο μιας νέας πίστης».
Ο Gropius δήλωνε: «θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καθαρή, λειτουργική αρχιτεκτονική, της οποίας η εσωτερική λογική θα είναι απλή και στερεή, απαλλαγμένη από τα πρόσθετα διακοσμητικά βάρη. Θέλουμε μια αρχιτεκτονική προσαρμοσμένη στον σύγχρονο κόσμο των μηχανών, των ραδιοφώνων και των γρήγορων αυτοκινήτων, μια αρχιτεκτονική, της οποίας η μορφή θα αντανακλά φανερά τη λειτουργία».