Ο Αριέτο Μπερτόια (""Arieto Bertoia"") γνωστός ως Χάρρι Μπερτόια (""Harry Bertoia"")(10 Μαρτίου 1914, Ιταλία-6 Νοεμβρίου του 1978, Ηνωμένες Πολιτείες) ήταν Ιταλός γλύπτης και σχεδιαστής, ο οποίος απέκτησε την αμερικάνικη υπηκοότητα. Θεωρείται ένας από τους πιο εφευρετικούς βιομηχανικούς σχεδιαστές αλλά και επινοητικούς γλύπτες του 20ού αιώνα.
Συγκεκριμένα τη δεκαετία του ΄50 με παράκληση του Hans και της Florence Knoll o Μπερτόια σχεδίασε μια σειρά από καρέκλες και γι' αυτές έγινε διάσημος. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου κατασκεύασε πέντε έπιπλα από δομικό πλέγμα-εκ των οποίων η διάσημη καρέκλα Διαμάντι (Diamond Chair) και την Bird lounge chair and ottoman η οποία είναι εξέλιξη της πρώτης και είναι κατασκευασμένες από ράβδους χάλυβα.Οι καρέκλες του Μπερτόια, ήταν μια επέκταση των γλυπτών του αφού σύμφωνα με τον ίδιο “Οι καρέκλες αποτελούνταν κυρίως από αέρα όπως και το γλυπτό”.
Ο Χάρι Μπερτόια δεν υπέγραφε ούτε κατονόμαζε τα έργα του. Πίστευε πως ένα έργο από μόνο του είναι μια υπογραφή και έχει την ικανότητα να εκφράσει την αξία του. Έτσι, επικεντρώνεται κανείς στον καλλιτέχνη και όχι στο έργο. Ο ίδιος ήθελε να αποφύγει αυτά τα όρια της κατηγοριοποίησης του αντικειμένου αλλά και να μην επηρεάσει τη φαντασία ενός παρατηρητή.
ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΤΩΝ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ παράγονται σε τρία από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της περιοχής της Φλωρεντίας στην Ιταλία, καθώς και στην πασίγνωστη Εταιρεία BD BARCELONA. Δημιουργίες των Le Corbusier, Mies van der Rohe, Antoni Gaudi, Salvador Dali, Mackintosh, George Nelson, Eero Saarinen, Eileen Grey, Marcel Breuer, Charles Eames, Frank Lloyd Wright και πολλών άλλων βρίσκονται εδώ.
Bauhaus Classics
Η σχολή του Bauhaus ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της δεκαετίας του 1920, ήταν η σχόλη που ονομαζόταν « Das Staatliche Bauhaus », η οποία δημιουργήθηκε το 1919 από τον Walter Gropius με τη συγχώνευση των σχολών καλών τεχνών και εφαρμοσμένων τεχνών, στη Βαιμάρη. Ο Gropius πίστευε στην ανάγκη ενότητας μεταξύ της αρχιτεκτονικής, των καλών τεχνών και των εφαρμοσμένων τεχνών. Το καινούριο στοιχείο στο πρόγραμμα του Gropius ήταν η άποψη πως ο αρχιτέκτονας, ο ζωγράφος ή ο γλύπτης, δεν θα πρέπει απλά να συνεργάζεται με τους ειδικευμένους τεχνίτες αλλά, πριν από όλα, να είναι και ο ίδιος ένας τέτοιος τεχνίτης. Η ιδέα της μάθησης μέσα από την πράξη, της ανάπτυξης μιας αισθητικής στη βάση ολοκληρωμένων τεχνικών ικανοτήτων, ήταν πραγματικά επαναστατική.
Η πρώτη διακήρυξη της σχόλης δήλωνε ότι: «Αρχιτέκτονες, ζωγράφοι, και γλύπτες πρέπει να αναγνωρίσουν τον σύνθετο χαρακτήρα του κτιρίου ως μια αυτοδύναμη ενότητα... Η τέχνη δεν είναι "επάγγελμα". Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης είναι ένας τεχνίτης με αυξημένη γνώση της αισθητικής. Μαζί μπορούν να συλλάβουν και να υλοποιήσουν το νέο κτίριο του μέλλοντος, που θα αγκαλιάζει την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική, και τη ζωγραφική σε μια αδιάσπαστη ενότητα, και μια μέρα θα υψώσει από τα χέρια ενός εκατομμυρίου εργατών στον ουρανό, σαν το κρυστάλλινο σύμβολο μιας νέας πίστης».
Ο Gropius δήλωνε: «θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καθαρή, λειτουργική αρχιτεκτονική, της οποίας η εσωτερική λογική θα είναι απλή και στερεή, απαλλαγμένη από τα πρόσθετα διακοσμητικά βάρη. Θέλουμε μια αρχιτεκτονική προσαρμοσμένη στον σύγχρονο κόσμο των μηχανών, των ραδιοφώνων και των γρήγορων αυτοκινήτων, μια αρχιτεκτονική, της οποίας η μορφή θα αντανακλά φανερά τη λειτουργία».
HARRY BERTOIA
